BANUK je ugostio Desimira D. Ivanovića, psihoterapeuta i profesionalnog trenera za razvoj ličnih i poslovnih sposobnosti, sa preko četrdest godina praktičnog iskustva u radu sa ljudima, od čega petnaest godina (1990-2005.) u razvijenim Zapadnim zemljama. Desimir je na početku svog predavanja napravio jasnu podjelu između nauke, religije i duhovnosti, precizno razdvajajući šta su ciljevi, “alati”, praksa i osnovne karakteristike svake od ovih djelatnosti.
Tako je, na primjer istakao, da je cilj nauke tehnološki i društveni razvoj, veći standard i lakši svakodnevni život, dok nas religija podučava etici, kako ispravno živjeti i upućuje nas na tradiciju, porodicu i kultivisanje ispravnih životnih vrijednosti, u koje spada osjećaj zajedništva i ljubav prema svim ljudima. Duhovnost je definisana kao naša prastara i iskonska potreba za boljim poznavanjem samoga sebe, koja se može najlakše predstaviti poznatom izrekom iz Stare Grčke “Gnoti Seauton!” – Spoznaj samoga sebe!
Duhovnost je vijekovima unazad, širenjem i jačanjem zvaničnih religija, kao i razvojem nauke, bila potiskivana iz čovjekove svakodnevne realnosti, što predstavlja jedan svojevrsni paradoks, jer su upravo i najveće svjetske religije, kao i brojna poznata naučna otkrića nastala kao “direktni proizvod” najdubljih duhovnih proboja njihovih “odozgo” nadahnutih osnivača i pronalazača. Danas smo zapravo došli do tačke da se o duhovnosti najčešće govori u negativnom kontekstu, pri čemu se pominju sekte i njihovo štetno djelovanje, te Istočna učenja i tome slično. Poslednji primjer toga predstavljaju široke kritike sa raznih strana na ceremoniju otvaranje Olimpijskih igara ovog ljeta u Parizu.
Iz kratkog prikaza i analize ovih oblasti, predavač ističe potrebu da svaki pojedinac treba da u samome sebi integriše, balansira i uspješno harmonizuje sve ove tri oblasti, kako bi imao na raspolaganju sve svoje ukupne potencijale. Primjera radi, istakao je da ni nauka niti duhovnost nemaju veliki obzir prema etici, zar bi inače bilo toliko razornog oružja u današnjem Svijetu i čestih afera u duhovnim školama i grupama, te je osvešćivanje i kultivisanje ličnog i grupnog etičkog kodeksa, na čemu nas najbolje podučavaju naše religije, porodica i lokalna zajednica, jedan od neizostavnih imperativa našeg bitisanja u sadašnjem vremenu i prostoru. Predavač je istakao svoje lično poštovanje prema nauci, ljubav prema svim religijama, kao i neophodnost dubljeg rada na samome sebi, odnosno otvorenijem i odgovornijem pristupu duhovnosti.
U nastavku predavanja, opširnije se govorilo o pojedinim stručnim aspektima, kao što su struktura čovjeka i priroda, definicija i slojevi ljudskog uma. Predavač je praktičar u ovoj oblasti i činio je to na jedannjednostavan i svima lako razumljiv način, potkrepljujući to odgovarajućim crtežima i primjerima iz svoje svakodnevne prakse. Poseban naglasak i pažnja su posvećeni onom što predstavlja samu suštinu, odnosno metod i cilj rada u duhovnoj praksi, pri čemu je prikazana jedna paralela sa savremenim psihoterapijskim procesom, tako što su pojašnjene razlike i sličnosti između kognitivnih skokova u psihoterapiji, koji se zovu uvidi ili “aha!”iskustva i duhovnih proboja pojedinaca u duhovnoj praksi, koji su poznati pod imenom otkrovenja ili prosvetljenja. Rečeno je da se radi o “bliskim rođacima”, a da je razlika samo po dubini i širini novo-osvojene svjesnosti, koja je u prvom slučaju manja, dok je u drugom šira i potpunija. S obzirom da je predavanju prisustvovalo dosta mladih slušalaca, studenata, govorilo se o potrebi i značaju duhovnosti, odnosno unutrašnjeg rada na samome sebi, u kontekstu otkrivanja sopstvenih talenata i definisanja ličnih ciljeva i prioriteta, radi sopstvenog napredovanja i ostvarivanja jednog uspješnijeg: ličnog, porodičnog, poslovnog, društvenog i duhovnog života.
